Historia zimówek
Idea opony zapewniającej dobrą trakcję na śniegu, błocie i na drogach o złej nawierzchni narodziła się niemal równolegle z początkami motoryzacji. Choć na początku XX wieku prędkości osiągane przez samochody nie były znaczne, to ówczesne ogumienie tylko w ograniczonym zakresie nadawało się do jazdy w warunkach zimowych.
Pierwsze opony pneumatyczne nie posiadały właściwie bieżnika, przypominały raczej współczesne „slicki”. Przełomem w tym zakresie było wynalezienie bieżnika w pierwszych latach ubiegłego stulecia. Nowa koncepcja opon, dawała większe szanse na przejazd zaśnieżoną drogą.
Pierwsza bieżnikowana opona marki Continental trafiła na rynek w 1904 r. Kolejne modele o właściwościach zbliżonych nieco do dzisiejszego ogumienia typu M+S pojawiły się w 1908 r. i należały do marki Dunlop. Natomiast w 1909 r. Goodyear wprowadził oponę typu Diamond Tread z bieżnikiem w kształcie regularnych rombów. Można ją uznać za protoplastkę opon całorocznych Vector oraz zimowych UltraGrip.
Charakterystyczny wzór bieżnika w romby do samochodów osobowych przetrwał w ofercie Goodyeara do końca lat 40., zaś w przypadku pojazdów rolniczych i maszyn budowlanych kilka dekad dłużej. Opony znakomicie sprawdzały się na błocie, śniegu i piasku. Kwestia komfortu jazdy czy emisji hałasu nie odgrywały wówczas kluczowej roli.
W 1952 r. firma Continental, jako pierwszy producent opon na świecie, wprowadziła do oferty oponę o zimowych właściwościach do samochodów osobowych. Model oznaczony był symbolem M+S 14 - od skrótu „Matsch + Schnee”, czyli „błoto i śnieg”, który jest do dzisiaj stosowany do oznaczania opon zimowych.
Opona zimowa Goodyear trafiła na rynek w pierwszej połowie lat 50. Model Suburbanite osiągnął ogromny sukces, stając się bestsellerem na rynku USA. Z czasem wprowadzono jej kolejne wersje m.in. Suburbanite Studable z 464 kolcami umożliwiającą jazdę po grubej warstwie śniegu lub na śliskiej nawierzchni oraz bezdętkowy model Tubeless.
Po kilku latach badań i testów w 1972 r., w Centrum Innowacji Goodyeara w Luksemburgu, zaprezentowano oponę zimową G 800 UltraGrip M+S - pierwszą z popularnej do dziś serii UltraGrip. Model był dostępny także w wersji radialnej, w kilkunastu podstawowych rozmiarach. W latach 70. i 80. producent wprowadzał kolejne generacje UltraGrip. Pod koniec lat 70. oferowano pierwsze „zimówki” z indeksem H (do 210 km/h).
Inne koncerny także poszukiwały nowych rozwiązań. W latach 1976-77 Continental wyprodukował oponę z termogumy, czyli innowacyjnej mieszanki, która nie twardniała nawet w niskich temperaturach. Kilka lat później firma wprowadziła na rynek TS 750 - pierwszą zimową oponę tej marki z indeksem prędkości H (do 210 km/h). U progu nowego tysiąclecia do mieszanki gumowej opon zimowych koncern dodał krzemionkę. Dzięki temu ogumienie stało się jeszcze bardziej elastyczne przy niskich temperaturach oraz gwarantowało lepszą przyczepność na mokrej nawierzchni.
Kilkadziesiąt lat temu w Europie wielu kierowców wierzyło, że zimą można jeździć na oponach stosowanych latem. Jednak niezwykle surowa zima 1978/79, w Polsce znana jako „zima stulecia” uświadomiła sceptykom, że „zimowki” nie są wyłącznie wybrykiem branży oponiarskiej. Mimo to dopiero po przemianach ustrojowych opony zimowe zaczęły być powszechnie używane w naszym kraju. Obecnie, według badań Polskiego Związku Przemysłu Oponiarskiego z 2013 r., sezonową zmianę opon deklaruje 92 proc. Polaków.
Producenci opon nieustannie pracują nad nowymi technologiami i modelami opon, które będą oferować doskonałe właściwości w zakresie odprowadzania wody, ochrony przed aquaplaningiem, precyzji prowadzenia, krótkiej drogi hamowania, niskiego poziomu hałasu czy stabilności jazdy w trudnych warunkach pogodowych. Testy prowadzone w centrach badawczych zlokalizowanych na całym świecie, umożliwiają stworzenie ogumienia o coraz lepszych parametrach.
(ik)
Źródło i fot.: Goodyear, Continental
